بغض

قندیلی از بغضی فروخورده
در ناودان حلق من یخ بست
تیغی گلویم را بغل می کرد
می داد با قلب لطیفم دست
***
شن ریزه ها راه گلویم را
سد کرده بودند و هوا کم بود
در پشت این سد،سیل طغیانگر
در روبه رویم آتش نمرود
***
بلعیدن این شیشه های تیز
انگار دیگر در توانم نیست
از چشمهایم می زند بیرون
بغضی که دیگر در گلویم نیست...