در شب کوچک من افسوس باد با برگ درختان میعادی دارد در شب کوچک من دلهرهء ویرانیست گوش کن وزش ظلمت را می شنوی من غریبانه به این خوشبختی می نگرم من به نومیدی خود معتادم لطفا از شادروان ابتهاج
من آن ابرم که می خواهد ببارد دل تنگم هوای گریه دارد دل تنگم غریب این در و دشت نمی داند کجا سر می گذارد شبی بود و بهاری ، در من آویخت چه آتش ها ، چه آتش ها برانگیخت فرو خواندم به گوشش قصه ی خویش چو باران بهاری اشک می ریخت + نفر بعدی لطفا از استاد قیصر امین پور
با تیشه ی خیال تراشیده ام تو را در هر بتی كه ساخته ام دیده ام تو را از آسمان به دامنم افتاده آفتاب؟ یا چون گل از بهشت خدا چیده ام تو را هر گل به رنگ و بوی خودش می دمد به باغ من از تمام گلها بوییده ام تو را رویای آشنای شب و روز عمر من! در خوابهای كودكی ام دیده ام تو را از هر نظر تو عین پسند دل منی هم دیده، هم ندیده، پسندیده ام تو را زیباپرستی دل من بی دلیل نیست زیرا به این دلیل پرستیده ام تو را با آنكه جز سكوت جوابم نمی دهی در هر سؤال از همه پرسیده ام تو را از شعر و استعاره و تشبیه برتری با هیچكس بجز تو نسنجیده ام تو را به قلم زنده یاد قیصر امین پور حسین بن حسن خوارزمی لطفا
آیینه را ز آه بود تیرگی ولیک از آه صبح آینه دل برد صفا کبر و ریا گذار و قدم در طریق نه تا راه باشدت بسر کوی کبریا بیگانه شو ز خویش بگرد تنت متن تا جان شود بحضرت جانانت آشنا تا کی ضلال تفرقه جویای جمع شو کز نور جمع ظلمت فرقت شود هبا در راه دوست هستی موهوم تو بلاست هان نفی کن بلای وجود خودت بلا از حسین منزوی لطفا
من باهارم تو زمین من زمینم تو درخت من درختم تو باهار ــ نازِ انگشتای بارونِ تو باغم می‌کنه میونِ جنگلا تاقم می‌کنه. تو بزرگی مثِ شب. اگه مهتاب باشه یا نه تو بزرگی مثِ شب. خودِ مهتابی تو اصلاً، خودِ مهتابی تو. تازه، وقتی بره مهتاب و هنوز شبِ تنها باید راهِ دوری‌رو بره تا دَمِ دروازه‌ی روز ــ از هوشنگ ابتهاج
هر چه گفتم جملگی از عشق خاست جز حدیثِ عشق گفتن دل نخواست حشمتِ این عشق از فرزانگی ست عشقِ بی فرزانگی دیوانگی ست دل چو با عشق و خرد همره شود دستِ نومیدی ازو کوته شود گر درین راه طلب دستم تهی ست عشقِ من پیشِ خرد شرمنده نیست از شاملو لطفا
کیستی که من این گونه به اعتماد نام خود را با تو می گویم کلید خانه ام را در دستت می گذارم نان شادی هایم را با تو قسمت می کنم کیستی که من، اینگونه به جد در دیار رؤیاهای خویش با تو درنگ می‌کنم؟ کیستی که من جز او نمی بینم و نمی یابم دریای پشت کدام پنجره ای؟ که اینگونه شایدهایم را گرفته ای زندگی را دوباره جاری نموده ای پر شور، زیبا و روان دنیای با تو بودن در اوج همیشه هایم جان می گیرد و هر لحظه تعبیری می گردد از فردایی بی پایان در تبلور طلوع ماهتاب باعبور ازتاریکی های سپری شده… کیستی ای مهربان ترین؟ بعدی لطفا از " ناصر خسرو "
از گردش گیتی گله روا نیست هر چند که نیکیش را بقا نیست خوشتر ز بقا چیز نیست ایرا ما را ز جهان جز بقا هوا نیست چون تو ز جهان یافتی بقا را چون کز تو جهان در خور ثنا نیست؟ گیتی به مثل مادر است، مادر از مرد سزاوار ناسزا نیست از شهریار لطفا
از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران ما گذشتیم و گذشت آنچه تو با ما کردی تو بمان و دگران وای به حال دگران رفته چون مه به محاقم که نشانم ندهند هر چه آفاق بجویند کران تا به کران میروم تا که به صاحبنظری بازرسم محرم ما نبود دیده کوته نظران دل چون آینه اهل صفا می شکنند که ز خود بی خبرند این ز خدا بیخبران دل من دار که در زلف شکن در شکنت یادگاریست ز سر حلقه شوریده سران گل این باغ بجز حسرت و داغم نفزود لاله رویا تو ببخشای به خونین جگران ره بیداد گران بخت من آموخت ترا ورنه دانم تو کجا و ره بیداد گران سهل باشد همه بگذاشتن و بگذشتن کاین بود عاقبت کار جهان گذران شهریارا غم آوارگی و دربدری شورها در دلم انگیخته چون نوسفران بعدی فردوسی
