شاعرانه ها ::: مشاعره واژه ای :::

با قفس قالب ازین دامگاه

مرغ دلش رفته به آرامگاه

 

سر زلف تو در دست نسیم افتادست

دل سودازده از غصه دو نیم افتادست

 

بشنو از ایمان که می‌گوید به آواز بلند
با دو زلف کافرت کایمان مبادا بی‌شما

عقل سلطان نهان و آسمان چون چتر او
تاج و تخت و چتر این سلطان مبادا بی‌شما

 

نقش بختش بر آسمان بستند


عقد اقبالش اختران بستند

 

ای نشسته تو در این خانه پرنقش و خیال

خیز از این خانه برو رخت ببر هیچ مگو

 

پرواز در هوای خیال تو دیدنی ست

حرفی بزن که موج صدایت شنیدنی ست

 

موج دریا را نباشد اختیار خویش تن
دست بردار از عنان و گیر و دار خویشتن

 

شربتی تلختر از زهر فراقت باید

تا کند لذت وصل تو فراموش مرا