سوم اردیبهشت بزرگداشت شیخ بهایی..!

بهاءالدین محمد بن حسین عاملی (۸ اسفند ۹۲۵ خورشیدی – ۸ شهریور ۱۰۰۰ خورشیدی) معروف به شیخ بهایی، حکیم، علامهٔ فقیه، عارف، منجم، ریاضیدان، شاعر، ادیب، مورخ و دانشمند قرون دهم و یازدهم هجری بود که در دانش‌های فلسفه، منطق، هیئت و ریاضیات دانایی داشت، در حدود ۹۵ کتاب و رساله از او در سیاست، حدیث، ریاضی، اخلاق، نجوم، عرفان، فقه، مهندسی، هنر و فیزیک بر جای مانده‌است. به پاس خدمات او به علم ستاره‌شناسی، یونسکو سال ۲۰۰۹ که مصادف با سال نجوم می‌بوده نام شیخ را در لیست مفاخر ایران ثبت کرد. وی از دوستان نزدیک میرداماد بود.



شیخ بهایی، از نوادگان حارث همدانی، صحابی معروف علی بن ابی‌طالب (ع) است.
آرامگاه وی در جوار مقبرهٔ علی بن موسی الرضا (ع) می باشد.
پدر شیخ بهایی از شاگردان، زین‌الدین بن علی بن احمد عاملی جُبَعی (شهید ثانی) بوده است.
شاگردان معروف شیخ بهایی عبارتند از؛
صدرالدین محمد بن ابراهیم شیرازی (ملاصدرا)
محسن فیض کاشانی
سید رفیع‌الدین محمد حسینی طباطبایی نائینی
مراد تفرشی
محمد تقی مجلسی
محمدباقر سبزواری (محقق سبزواری)

از آثار معروف شیخ بهایی، کتاب کشکول است.
مجموعه ای از علوم و معارف مختلف و آینه معلومات و مشرب او محسوب می‌شود.

همه روز روزه رفتن، همه شب نماز کردن
همه ساله حج نمودن، سفر حجاز کردن

ز مدینه تا به مکه، به برهنه پای رفتن
دو لب از برای لبیک، به وظیفه بازکردن

به معابد و مساجد، همه اعتکاف جستن
ز مناهی و ملاهی، همه احتراز کردن

شب جمعه‌ها نخفتن، به خدای راز گفتن
ز وجود بی‌نیازش، طلب نیاز کردن

به خدا قسم که آن را، ثمر آن قدر نباشد
که به روی ناامیدی در بسته بازکردن
به قلم
شیخی بهایی

 

عهد جوانی گذشت، در غم بود و نبود
نوبت پیری رسید، صد غم دیگر فزود

کارکنان سپهر، بر سر دعوی شدند
آنچه بدادند دیر، باز گرفتند زود

حاصل ما از جهان نیست به جز درد و غم
هیچ ندانم چراست این همه رشک حسود

نیست عجب گر شدیم شهره به زرق و ریا
پردهٔ تزویر ما، سد سکندر نبود

نام جنون را به خود داد بهائی قرار
نیست به جز راه عشق، زیر سپهر کبود
به قلم
شیخ بهایی