هیوا یه فیلم قدیمی ایرانی که به طرز عجیبی دوسش داشتم مخصوصا اینکه بهترین های اردبیل هم بودن تو فیلم: فرهاد قائمیان، جمشید هاشم پور، اتابک نادری و گاه گاه صدای مرثیه های موذن زاده اردبیلی
My mister(آجوشیِ من) . . یه معرفی سریال بریم. سریال my mister( آجوشی من) خب این سریال خیلی وقت بود تو لیستم بود اما نمیدونم چرا مقاومت میکردم با وجود تمام تعریف هایی که ازش شنیده بودم. شاید بخاطر فضای سرد سریال بود البته. + نمیدونم واقعا چی بگم. من حدود ۱۳، ۱۴ سال هست که سریال کره‌ای میبینم و باید بگم این سریال با تمام قبلی هایی که دیدم متفاوت بود. نمیخوام بگم از همشون بهتر بود نه، از لحاظ متفاوت بودنش از فضای های روشن ، از خیابون های پرهیاهوی سئول، از زندگی‌های شاد و فانتزی تو این سریال خبری نیست. خودِ واقعی زندگی رو روایت میکنه با تلخی‌ها و سختی ها و محدودیت هاش. من واقعا تحت تاثیر رفتار و شخصیت و انسانیت آجوشی قرار گرفتم. آجوشی و جی آن ( دو بازیگر اصلی این سریال) دو تا آدم رنج کشیده بودن که بهم رسیدن و هر کدوم زخم های اون یکی رو ذره ذره التیام بخشید. محبت و عشقی که بین این دوتا وجود داشت با تمام عشق‌هایی که تابحال دیده بودم متفاوت بود. عشق به هم‌نوع! چشم هایی که احترام ازشون موج میزد. قضاوت نکردن و بی چشمداشت محبت کردن، بخشیدن و گذشتن حقیقی. ارتباط عمیقی که آهسته آهسته بینشون شکل گرفت و به زیباترین شکل خودش رسید که برای بیننده واقعا قابل احترام بود. . . . . با دیدن این سریال نور امید در دلم زنده شد. که هنوز انسانیت وجود داره، هنوز آدمهای خوب و بی توقع وجود دارن. تو یکی از سکانس های آخر آجوشی به جی آن گفت باورم‌نمیشه دختری به کم سنی تو دلت برای بزرگتری مثل من انقدر سوخته. برای من انقدر سنگین بود که نمیتونم تحملش کنم( آجوشی که خودش پناهگاه امن اون دختر بود، در واقع خودش نیاز به پناه داشت). و فکر میکنم آدم های زیادی دور و برمون وجود دارن با این شرایط. هر لحظه ی این سریال برای من قابل تامل بود . هر دیالوگش هر لبخندی که زده میشد هر صدایی که شنیده میشد. ای کاش آدم‌هایی امثال آجوشی تو این دنیا زیاد شن. اونوقت هست که احساس خوشبختی میکنیم تو این دنیا (یکی از معدود کرکترهایی که من شیفتش شدم کرکتر آجوشی بود) و من چقدر پایان این سریال رو دوست داشتم. +آجوشی در زبان کره ای به مردی گفته میشه که از جوانی عبور کرده و پا به دوره‌ی میانسالی گذاشته. + یک سکانس هایی کند و حوصله سربر میشد که خب من اونها رو جلو میزدم ولی باعث نمیشه بهش بگم سریال کندی بود یا خوب نبود. برای من فوق العاده بود و هیچ احساس پشیمانی ندارم از دیدنش
خانه پدری . . . . . . بازی های خیلی خیلی خوب فیلمانه دردناک مردسالاری :) همین که خود زن ها هم از حق خودشون دفاع نمیکنن
زود قضاوتش نکنین اگر ۲ ساعت و ۲۰ دیقه دیدین فیلم رو .. خواهش میکنم ده دیقه دیگم زمان بدین یکم هم سرچ کنین از اصطلاحاتی که به کار برده شده تا بیشتر متوجه بشین ینی میخوام بگم هرچقدر بیشتر بفهمین فیلمنامه رو بیشتر به خوش ساختی قصه پی میبرین :دی اولین باریه که نولان حرصمو دراورده :دی به جهت اینکه از نفهمی برخی از بخش های فیلمش دوباره فیلمشو ببینم -_- فقط و فقط واس اینکه کامل متوجه شم ولی درکل فیلم مدرنی ارائه داد و اصلا نمیشه نظر داد راحت راجبش که بگی خوبه یا بده اصلا نمیشه : ×
