برای یاد گرفتن اسمبلی باید با مبناهای عدد نویسی ، ساختمان داخلی کامپیوتر و برنامه نویسی آشنا باشیم . ما برنامه هایمان را مستقیما با اسمبلر Macro Assembler خواهیم نوشت و گاها از Debug استفاده خواهیم کرد . بعلاوه چون برنامه های حجیم نخواهیم نوشت قالب اکثر برنامه های ما COM. خواهد بود . برای شروع ابتدا نگاهی به حافظه میکنیم : حافظه و آدرس دهی هر کامپیوتر مبتنی بر ۸۰۸۶ دارای حداقل ۶۴۰ کیلوبایت حافظه است . این ۶۴۰ کیلوبایت به قطعات ۶۴ کیلوبایتی تقسیم شده و ما این قطعات را “قطعه ” یا Segment مینامیم . هر سگمنت هم به خانه های تک بایتی دیگری تقسیم شده است . برای بدست آوردن مقدار یک بایت مشخص از حافظه ما باید عد مربوط به سگمنت و همچنین شماره آن بایت در سگمنت ( که آفست Offset نامیده میشود ) را بدانیم . مثلا اگر مقدار مورد نظر در قطعه ۰۰۳۰h(h( یعنی عدد در مبنای ۱۶ است ) و آفست ۱۳C4h باشد ما باید قطعه ای که شماره آن ۰۰۳۰h است را بیابیم و بعد در همان قطعه مقدار باین شماره ۱۳C4 را بخوانیم . برای نمایش این حالت بین عدد سگمنت و آفست علامت (:) قرار میدهیم . یعنی ابتدا عدد مربوط به قطعه را نوشته و سپس عدد آفست را می آوریم : Segment:Offset مثال : ۴D2F:َ۹۰۰۰ ** همیشه در آدرس دهی ها از اعداد مبنای ۱۶ استفاده میکنیم . | | | | CConvertional | 1 Segment=64K | | | | | Memory | | | | | | | | | | | | | | ثباتها Registers : رجیسترها مکان هائی از CPU هستند که برای نگهداری داده ها (DATA) و کنترل اجرای برنامه بکار میروند . ما میتوانیم آنها را مقدار دهی کرده و یا بخوانیم و یا باتغییر محتوای آنها CPU را مجبور به انجام یک پروسه (رویه یا Procedure) کنیم. دسته ای از رجیسترها که ما انها را “ثباتهای همه کاره یا همه منظوره ” میخوانیم و شامل AX/BX/CX/DX هستند ، برای انتقال مقادیر بین رجیستر ها و CPU بکار میروند. این ثباتها را میتوانیم به هر نحوی تغییر دهیم و مقادیری را به آنهاارسال کنیم . ثباتهای دیگری هم که نام میبریم کاربردهای خاص خودشان را دارند و برای مقدار دهی آنها باید قواعد خاصی (که توضیح خواهیم داد) را بکار بریم . میکند عدد که در این ثبات وجود دارد شماره یک قطعه است و CPU برای یافتن DS : مخفف Data Segment . محل نگهداری متغییرها و ثابتهای برنامه را مشخص مقادیر لازم به آن قطعه مراجعه میکند . CS : مخفف Code Segment است و آدرس قطعه ای که برنامه در آن قرار گرفته را نشان میدهد . ES: این یک ثبات کمکی است و معمولا در آدرس دهی ها شماره قطعه را نگهداری میکند . DI DataIndexبا DS/ESا مرتبط است و عدد آفست را نگهداری میکند . IP: این رجیستر معلوم میکند که برنامه در حال اجرائی که در CS قرار دارد از کدام بایت قطقه (یعنی کدام آفست ) شروع میشود . به همین دلیل همیشه این دو ثبات را با هم و بصورت CS:IP نشان میدهند. و … تمام رجیسترهای فوق ۱۶ بیتی (دوبایتی ) هستند و اعداد دوبایتی را نگهداری میکنند. ثباتهای همه منظوره به دو نیم ثبات تک بایتی تقسیم میشوند . بایت بالائی با نماد H و بایت پائینی با نماد L نشان داده میشود . مثلا ثبات AX دارای دو نیم - ثبات AH/AL است : | AH - 8 Bit | AL -8 Bit | تمرین : برای دیدن رجیسترها در DOS، DEBUG، را اجرا کنید و فرمان R را صادر کنید : D:MASM>DEBUG -R AX=0000 BX=0000 CX=0000 DX=0000 SP=FFEE BP=0000 SI=0000 DI=0000 DS=17AA ES=17AA SS=17AA CS=17AA IP=0100 NV UP EI PL NZ NA PO NC 17AA:0100 0F