زندگي نامه ي فروغ فرخزاد+ اشعار

من پری کوچک غمگینی را می‌شناسم
که در اقیانوسی مسکن دارد
و دلش را در یک نی‌لبک چوبین
می‌نوازد آرام، آرام...

 

من به تو خندیدم
چون که می‌دانستم
تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی
پدرم از پی تو تند دوید
و نمی‌دانستی باغبان باغچه همسایه
پدر پیر من است
من به تو خندیدم
تا که با خنده تو پاسخ عشق تو را خالصانه بدهم بغض چشمان تو لیک لرزه انداخت به دستان من و
سیب دندان‌زده از دست من افتاد به خاک
دل من گفت: برو
چون نمی‌خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را..
و من رفتم و هنوز سال‌هاست که در ذهن من آرام آرام
حیرت و بغض تو تکرارکنان
می‌دهد آزارم
و من اندیشه‌کنان غرق در این پندارم
که چه می‌شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت


که باغچه ما سیب نداشت..؟:)

فروغ فرخزاد

نمیدونم جاش این تایپک هست یا نه ولی این شعر همه جا،جاش خالیه:)

 

این شعر را برایِ تو می‌گویم
در یک غروب تشنه‌ی تابستان
در نیمه‌های این ره شوم آغاز
در کهنه گور این غم بی‌پایان

این آخرین ترانه‌ی لالایی‌ست
در پای گاهواره‌ی خواب تو
باشد که بانگ وحشی این فریاد
پیچد در آسمانِ شبابِ تو

بگذار سایه‌ی من سرگردان
از سایه‌ی تو ، دور و جدا شود
روزی به هم رسیم که گر باشد
کس بین ما ، نه غیرخدا باشد

من تکیه داده‌ام به دری تاریک
پیشانی فشرده ز دردم را
میسایم ز امید بر این در باز
انگشت‌های نازک و سردم را

آن داغ ننگ خورده که می‌خندید
بر طعنه‌های بیهده ، من بودم
گفتم : که بانگ هستی خود باشم
اما دریغ و درد که "زن" بودم

چشمان بی‌گناه تو چون لغزد
بر این کتاب درهم بی‌آغاز
عصیان ریشه‌دار زمان‌ها را
بینی شکفته در دل هر آواز

اینجا ستاره‌ها همه خاموشند
اینجا فرشته‌ها همه گریانند
اینجا شکوفه‌های گُل مریم
بیقدرتر ز خار بیابانند

اینجا نشسته بر سر هر راهی
دیو دروغ و ننگ و ریاکاری
در آسمان تیره نمی‌بینم
نوری ز صبح روشن بیداری

بگذار تا دوباره شود لبریز
چشمان من ز دانه‌ی شبنم‌ها
رفتم ز خود که پرده در اندازم
از چهرپاک حضرت مریم‌ها

بگسسته‌ام ز ساحل خوشنامی
در سینه‌ام ستاره‌ی طوفانست
پروازگاه شعله‌ی خشم من
دردا ، فضای تیره‌ی زندانست

من تکیه داده‌ام به دری تاریک
پیشانی فشرده ز دردم را
میسایم ز امید بر این در باز
انگشت‌های نازک و سردم را

با این گروه زاهد ظاهرساز
دانم که این جدال نه آسانست
شهر من و تو ، طفلک شیرینم
دیریست کاشانه‌ شیطانست

روزی رسد که چشم تو با حسرت
لغزد بر این ترانه‌ی دردآلود
جویی مرا درون سخن‌هایم
گویی بخود که مادر من او بود

...

[ فروغ فرخزاد ]​