وصف حال خودت از زبان شعر

دلم تنگ است و میدانم تو دیگر برنمیگردی
بمانم هرچه خیره پشتِ این در، برنمیگردی

به یادت هرچه بی تابانه بنشینم به رویِ تاب
به زیرِ این درختِ سایه گستر برنمیگردی

دوباره دانه می پاشم حیاطِ خیسِ باران را
اگرچه خوب میدانم کبوتر برنمیگردی

تُهی از نوبهارت مانده تقویمِ خزانِ من
به این مهر و به این آبان و آذر برنمیگردی

غریبی میکنم با قابِ عکست نا اُمیدانه
خودم هم کرده ام انگار باور برنمیگردی

هزاران سالِ دیگر کااااااااش با بویِ تو برخیزم
به دیدارم نگو که صبحِ محشر برنمیگردی

 

من نخواهم شد از این خلوت برون
زان که مشغولم به احوال درون

 

فانوس ارزوهایم همیشه روشن است و این گونه
من میمانم و خدایی که بودنش حال دلم را خوب میکند

 

چه خوش گزیده امت از بساط حسن فروشان
نه عاشق تو که من عاشق بصیرت خویشم

 

قدح از هر که گرفتم بجز خمار نداشت
مرید ساقی خویشم که باده اش ناب است