زندگینامه جلال‌الدین محمد بلخی(مولانا) +اشعار

.

ز مهجوران نمی جويی نشانی
کجا رفت آن وفا و مهربانی

هزاران جان ما و بهتر از ما
فدای تو که جانِ جانِ جانی

مولانا
.

 

از هرچه خورند کم شود جز غم تو...​

"مولانا"​

 

گشته خیال همنشین با عاشقان آتشین


غایب مبادا صورتت یک دم ز پیش چشم ما


مولانا

 

هر کسی را همدم غمها و تنهایی مدان
سایه هم راهِ تو می‌آید ...
ولی همراه نیست !​

"مولانا"​

 

درده شراب یک سان تا جمله جمع باشیم
تا نقش‌های خود را یک یک فروتراشیم

از خویش خواب گردیم همرنگ آب گردیم
ما شاخ یک درختیم ما جمله خواجه تاشیم

ما طبع عشق داریم پنهان آشکاریم
در شهر عشق پنهان در کوی عشق فاشیم

خود را چو مرده بینیم بر گور خود نشینیم
خود را چو زنده بینیم در نوحه رو خراشیم

هر صورتی که روید بر آینه دل ما
رنگ قلاش دارد زیرا که ما قلاشیم

ما جمع ماهیانیم بر روی آب رانیم
این خاک بوالهوس را بر روی خاک پاشیم

تا ملک عشق دیدیم سرخیل مفلسانیم
تا نقد عشق دیدیم تجار بی‌قماشیم

 

من آن شب سیاهم کز ماه خشم کردم
من آن گدای عورم کز شاه خشم کردم

از لطفم آن یگانه می خواند سوی خانه
کردم یکی بهانه وز راه خشم کردم

گر سر کشد نگارم ور غم برد قرارم
هم آه برنیارم از آه خشم کردم

گاهم فریفت با زر گاهم به جاه و لشکر
از زر چو زر بجستم وز جاه خشم کردم

ز آهن ربای اعظم من آهنم گریزان
وز کهربای عالم من کاه خشم کردم

ما ذره‌ایم سرکش از چار و پنج و از شش
خود پنج و شش کی باشد ز الله خشم کردم

این را تو برنتابی زیرا برون آبی
گر شبه آفتابی ز اشباه خشم کردم

 

چند روی بی‌خبر آخر بنگر به بام
بام چه باشد بگو بر فلک سبزفام

تا قمری همچو جان جلوه شود ناگهان
صد مه و صد آفتاب چهره او را غلام

از هوس عشق او چرخ زند نه فلک
وز می او جان و دل نوش کند جام جام

چون به تجلی بتافت جانب جان‌ها شتافت
باده جان شد مباح خوردن و خفتن حرام

گفت جهان سلیم چیست خبر ای نسیم
گفت ندارم ز بیم جز نفسی والسلام

 

لولیکان توییم در بگشا ای صنم
لولیکان را دمی بار ده ای محتشم

ای تو امان جهان ای تو جهان را چو جان
ای شده خندان دهان از کرمت دم به دم

امن دو عالم تویی گوهر آدم تویی
هین که رسید از حبش بر سر کوی حشم

چون برسد کوس تو کمتر جاسوس تو
گردد هر لولیی صاحب طبل و علم

رایت نصرت فرست لشکر عشرت فرست
تا که ز شادی ما جان نبرد هیچ غم

تیغ عرب برکنیم بر سر ترکان زنیم
چون لطفت برکشد بر خط لولی رقم

خوف مهل در میان بانگ بزن کالامان
عشرت با خوف جان راست نیاید به هم

مهر برآور به جوش وز دل چنگ آن خروش
پر کن از عیش گوش پر کن از می شکم

تا سوی تبریز جان جانب شمس الزمان
آید صافی روان گوید ای من منم

 

نگفتمت مرو آن جا که آشنات منم
در این سراب فنا چشمه حیات منم

وگر به خشم روی صد هزار سال ز من
به عاقبت به من آیی که منتهات منم

نگفتمت که به نقش جهان مشو راضی
که نقش بند سراپرده رضات منم

نگفتمت که منم بحر و تو یکی ماهی
مرو به خشک که دریای باصفات منم

نگفتمت که تو را رهزنند و سرد کنند
که آتش و تبش و گرمی هوات منم

نگفتمت که صفت‌های زشت در تو نهند
که گم کنی که سرچشمه صفات منم

نگفتمت که مگو کار بنده از چه جهت
نظام گیرد خلاق بی‌جهات منم

اگر چراغ دلی دانک راه خانه کجاست
وگر خداصفتی دانک کدخدات منم