مقاومت و شهادت سه مرزبان ایرانی که در برابر قوای متجاوز شوروی در سحرگاه 3 شهریور سال 1320 تا آخرین نفس جنگیدند سرجوخه شهید مصیب محمدی، در خانواده ای در روستای اسکلو از بخش حسن آباد زندگی می‌کرد. این روستا از توابع شهرستان کلیبر، نزدیک رود ارس در مرز جمهوری آذربایجان قرار دارد. بنا به اظهار بازماندگان شهید، برگزاری همایشی در منطقه آزاد ارس در سال 93 برای بزرگداشت شهدای مرزبانی سرنخی می شود تا از سرنوشت ومحل دفن وی آگاه شوند. بازماندگان شهید عبدالله شهریاری تا سال 1380 اطلاعی از محل دفن و وجود مزار آن شهید خبری نداشتند. و طی این سالها شایعات مختلفی در خصوص سرنوشت شهدا شنیده‌اند از جمله اینکه آنها اسیر و برای کار اجباری به سیبری برده شده‌اند. طبق روایت فرزند شهید، شهید شهریاری اصالت میانه‌ای داشته و مادر شهید هم سادات تبریز بوده است. شهید عبدلله شهریاری از روستای کردکندی بستان آباد به سربازی اعزام شده و هنگام شهادت سه فرزند، دو پسر و یک دختر داشت. شهید سیدمحمد راثی هاشمی در یک خانواده مذهبی بزرگ شده بود و برادر بزرگ‌ترش یک عالم دینی بود. به هنگام شهادت یک پسر 5 ساله و یک دختر 4 ساله داشت. که هیچ یک از ایشان در قید حیات نیستند. آقای سیدمحمد راثی نوه پسری شهید به نقل از پدرش میر علی اکبر روایت کرده است که شهید متولد محله نجار آباد تبریز بوده و هنوز اولین مزد خدمت در ژاندارمری را نگرفته بود که به شهادت رسید. روحشان شاد و یادشان گرامی باد
طبق مستندات در پاسگاه مرزی جلفا حداقل چهار نیرو در شب حمله مستقر بوده اند. سرجوخه مصبیب محمدی کلاثری فرمانده پاسگاه بوده و چهار ژاندارم که دو نفر از آنها از بعد از شروع درگیری صحنه را ترک کرده اند. با توجه به موقعیت مدافعان میهن، ارتش شوروی برای در هم شکستن مقاومت مرزبانان با خمپاره و توپخانه پاسگاه را مورد هدف قرار دادند که با خاموش شدن آتش سلاح مرزبانان و شهادت آنها تانک متوقف شده راه اندازی و ستون مکانیزه ارتش شوروی وارد قلمرو ایران گردید. به روایت میرزا علی اوف به نقل از سرگرد نوروز اف، ابتدا شهید شهریاری که بالای برجک پاسگاه بود به شهادت رسید بعد شهید راثی هاشمی و در آخر سرجوخه مصیب محمدی. پاسگاه و برجک آن نیز با آتش توپخانه منهدم میشود. با توجه به اینکه شهید محمدی در نزدیکی پل سنگر گرفته بود بعد از شهادت وی فرمانده ارتش سرخ کنار پیکر او ایستاد و احترام نظامی به جای آورد. هرچند آغشته شد به خون پیرهن ما شد جامه سربازی ما هم کفن ما شادیم ز جانبازی خود در شکم خاک پاینده و جاوید بماند وطن ما
