یکم اردیبهشت بزرگداشت سعدی..!

ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلِح بن عبدالله بن مشرّف (۶۰۶ – ۶۹۰ هجری قمری) متخلص به سعدی، شاعر و نویسندهٔ پارسی‌گوی ایرانی است. اهل ادب به او لقب «استادِ سخن»، «پادشاهِ سخن»، «شیخِ اجلّ» و حتی به‌طور مطلق، «استاد» داده‌اند. او در نظامیهٔ بغداد، که مهم‌ترین مرکز علم و دانش جهان اسلام در آن زمان به حساب می‌آمد، تحصیل و پس از آن به‌عنوان خطیب به مناطق مختلفی از جمله شام و حجاز سفر کرد. سعدی سپس به زادگاه خود شیراز، برگشت و تا پایان عمر در آن‌جا اقامت گزید. آرامگاه وی در شیراز واقع شده‌است.

دلم از دست غمت دامن صحرا بگرفت
غمت از سر ننهم گر دلت از ما بگرفت

خال مشکین تو از بنده چرا در خط شد
مگر از دود دلم روی تو سودا بگرفت

دوش چون مشعله شوق تو بگرفت وجود
سایه‌ای در دلم انداخت که صد جا بگرفت

به دم سرد سحرگاهی من بازنشست
هر چراغی که زمین از دل صهبا بگرفت

الغیاث از من دل سوخته ای سنگین دل
در تو نگرفت که خون در دل خارا بگرفت

دل شوریده ما عالم اندیشه ماست
عالم از شوق تو در تاب که غوغا بگرفت

بربود انده تو صبرم و نیکو بربود
بگرفت انده تو جانم و زیبا بگرفت

دل سعدی همه ز ایام بلا پرهیزد
سر زلف تو ندانم به چه یارا بگرفت

به قلم
مشرف الدین مصلح بن عبدالله شیرازی(سعدی)

یکم اردیبهشت
بزرگداشت سعدی خجسته باد..!

 

یکم اردیبهشت
روز بزرگداشت شیرین سخن دوران
سعدی شیرازی خجسته باد



آنها که خوانده ام
همه از یاد من برفت
الا حدیث دوست
که تکرار می کنم ...
سعدی



هر که دلارام دید
از دلش آرام رفت
چشم ندارد خلاص
هر که در این دام رفت​

 

عیب جویانم حکایت پیش جانان گفته‌اند
من خود این پیدا همی‌گویم که پنهان گفته‌اند
پیش از این گویند کز عشقت پریشانست حال
گر بگفتندی که مجموعم پریشان گفته‌اند

پرده بر عیبم نپوشیدند و دامن بر گناه
جرم درویشی چه باشد تا به سلطان گفته‌اند
تا چه مرغم کم حکایت پیش عنقا کرده‌اند
یا چه مورم کم سخن نزد سلیمان گفته‌اند

دشمنی کردند با من لیکن از روی قیاس
دوستی باشد که دردم پیش درمان گفته‌اند
ذکر سودای زلیخا پیش یوسف کرده‌اند
حال سرگردانی آدم به رضوان گفته‌اند

داغ پنهانم نمی‌بینند و مهر سر به مهر
آن چه بر اجزای ظاهر دیده‌اند آن گفته‌اند
ور نگفتندی چه حاجت کآب چشم و رنگ روی
ماجرای عشق از اول تا به پایان گفته‌اند

پیش از این گویند سعدی دوست می‌دارد تو را
پیش از آنت دوست می‌دارم که ایشان گفته‌اند
عاشقان دارند کار و عارفان دانند حال
این سخن در دل فرود آید که از جان گفته‌اند

به قلم
مشرف الدین مصلح بن عبدالله شیرازی

یکم اردیبهشت
بزرگداشت سعدی خجسته باد..!

 

روز بزرگداشت استاد سخن سعدی گرامی باد

اول اردیبهشت ماه در تقویم ملی ایرانیان همزمان با سالروز تولد شیخ اجل سعدی شیرازی كه فرهنگوران او را به‌عنوان استاد سخن می‌شناسند،یادروز سعدی نام گرفته است.

سعدی همچنین در سال 656 اثر دیگر خود یعنی گلستان را به رشته تحریر در آورد كه آمیزه‌ای از نظم و نثر و مجموعه حكایاتی است كه سعدی موضوع آن را تجربه كرده یا ساخته ذهن او است.

در كنار همه‌اوصافی كه برای سعدی به عنوان شاعر پر آوازه‌ی ایرانی، آورده اند بسیاری سعدی را به عنوان پیام آور انسانیت می‌شناسند.

سعدی سفیر انسانیت ، همبستگی و همزیستی است و برای گفت وگوی فرهنگ ها و تمدنها با اشعار زیبای خود زمینه‌سازی كرده است.ازاین رو استاد سخن در اشعار خود به عالم معنویت ، عرفان و فلسفه ورود كرده است و به بیان دردها و مشكلات بشریت و ارائه راه حل پرداخته است.

​

 

تو را خود یک زمان با ما سر صحرا نمی‌باشد
چو شمست خاطر رفتن به جز تنها نمی‌باشد
دو چشم از ناز در پیشت فراغ از حال درویشت
مگر کز خوبی خویشت نگه در ما نمی‌باشد

ملک یا چشمه نوری پری یا لعبت حوری
که بر گلبن گل سوری چنین زیبا نمی‌باشد
پری رویی و مه پیکر سمن بویی و سیمین بر
عجب کز حسن رویت در جهان غوغا نمی‌باشد

چو نتوان ساخت بی رویت بباید ساخت با خویت
که ما را از سر کویت سر دروا نمی‌باشد
مرو هر سوی و هر جاگه که مسکینان نیند آگه
نمی‌بیند کست ناگه که او شیدا نمی‌باشد

جهانی در پیت مفتون به جای آب گریان خون
عجب می‌دارم از هامون که چون دریا نمی‌باشد
همه شب می‌پزم سودا به بوی وعده فردا
شب سودای سعدی را مگر فردا نمی‌باشد

چرا بر خاک این منزل نگریم تا بگیرد گل
ولیکن با تو آهن دل دمم گیرا نمی‌باشد

مشرف الدین مصلح بن عبدالله شیرازی

یکم اردیبهشت
بزرگداشت سعدی خجسته باد..!

 

چه کند بنده که گردن ننهد فرمان را
چه کند گوی که عاجز نشود چوگان را
سر و بالای کمان‌ ابرو اگر تیر زند
عاشق آنست که بر دیده نهد پیکان را

مشرف الدین مصلح بن عبدالله شیرازی

یکم اردیبهشت
بزرگداشت سعدی خجسته باد..!

 

سعدی ؛ زمینی ترین شاعر عاشق ایران

نخستین روز اردیبهشت به نام سعدی شاعر بزرگ ایرانی نام گذاری شده است.

سعدی را ما بیشتر به عنوان شاعری ناصح می شناسیم و آن قدر که به مفهوم حکایات و اشعار او توجه نشان داده ایم به اصل سخن دانی او نپرداخته ایم.




سعدی در همان محل زندگی خود به خاک سپرده شده؛ در 4 کیلومتری شمال شرقی شیراز، در دامنه کوه فهندژ، در انتهای خیابان بوستان و در کنار باغ دلگشا . این مکان خانقاه شیخ بوده و سعدی اواخر عمر خود را در آنجا می‌گذرانده و سپس در همان جا به خاک سپرده شده‌است.

هر چند نام سعدی ماندگار است و آرامگاه او زیارت گاه و مکان گردش گری است و شیراز را با سعدی و حافظ می شناسند اما همچنان صیت سخن اوست که جهان گیر است و زبان فارسی را با ان می شناسیم.

شماری از اشعار سعدی ضرب المثل و زبانزد شده و از همه مشهورتر:

بنى آدم اعضاء یک پیکرند
که در آفرینش ز یک گوهرند

چو عضوى بدرد آورد روزگارد
دگر عضوها را نماند قرار



برای این که تصویر امروزی تری از سعدی به دست دهیم و شما را به خواندن آثار او با نگاه امروزی هم علاقه مند کنیم همین شعر کفایت می کند:

به هیچ یار مده خاطر و به هیچ دیار
که بر و بحر فراخ است و آدمی بسیار


چو ماکیان به در خانه چند بینی جور؟
چرا سفر نکنی چون کبوتر طیار؟

گرت هزار بدیع‌الجمال پیش آید
ببین و بگذر و خاطر به هیچ کس مسپار

مخالط همه کس باش تا بخندی خوش
نه پای‌بند یکی کز غمش بگریی زار

این قصیده البته ادامه دارد اما تنها به این خاطر نقل شد تا بدانیم و ببینیم که سعدی چه نگاه مدرنی داشته




​