بهترین جمله یا پاراگراف از كتابی كه خوندید رو اینجا بنویسید..

خوبیــ مُرغی بود پر شکستهـ .
یکــ شبِ توفانی او را گرفتم بهـ خانهـ آوردم. چندی کهـ گذشت پر زد و رویِ بامِ خانهـ یِ من پرید.
باید حالا آن را از دور تماشا کنم . اگر بهـ او نزدیک شدی ، پیغامِ مرا زیرِ گوشِ او بگو ...

دنیا خانه من است
_ نیما یوشیج

 

#برشی_از_یک_کتاب

وحشتناک است که آدم وقت مردن یاد این بیکفتد که به مردم فحش داده است. در مدرسه هم به معلم‌ها فحش داده‌ام، و روی مجسمه‌ی نیم‌تنه‌ی سیسرون نوشتم سانسور؛ کاری بود بی‌معنی، بچه بودم ولی می‌دانستم این قبیل کارها قبیح است و با وجود این‌ کردم، کردم برای اینکه می‌دانستم بچه‌ها می‌خندند، فقط و فقط به این علت این کارها را می‌کردم که می‌خواستم دیگران از شوخی‌های من خنده‌شان بگیرد. از خودخواهی بود، نه برای اینکه واقعاً فکر می‌کردم سیسرون (سانسور:دی) است؛ اگر به این علت این کار را کرده بودم، به این درجه بد نبود، ولی فقط برای لودگی و مسخرگی این کار را کردم. برای مسخرگی نباید هیچ‌کاری کرد.

قطار به موقع رسید/هاینریش بل
+
اینرو از یه گروه تو تل برداشتم گفتم اینجا خلوت نمونه:دی

 

آیا تا کنون چشمانی را که در آن‌ها خاکستر ریخته باشند دیده‌اید؟ منظورم چشمانی است که در آن‌ها آثار غم‌انگیزِ آرزوهای بی‌حاصل خوانده می‌شود. چشمانی که نمی‌توان در آن‌ها نگاه کرد.

 

#برشی_از_یک_کتاب

وحشت همیشه با ماست. مثل خدا که همیشه با ماست. باورمان نمی‌شود که می‌شود نترسید. همان‌طور که باورمان نمی‌شود که می‌شود خدایی نباشد. حتا تصورش برایمان مشکل است. لاک‌پشت بدون لاک تاب هوا را هم ندارد و ترس ما لاک ماست. پوسته‌ای سخت است که فضای بیرون، از هوای بیرون و از نفس آدم‌‌های بیرون جدایمان می‌کند.
همیشه محتاطیم. به کوچکترین حرکت ناآشنایی سرمان را می‌دزدیم و در درون پوسته‌ی ترس پنهان می‌شویم. نفوذ ناپذیر و جامد. در درون این قشر ضخیم است که کابوس‌هایمان عذابمان می‌دهد .در درون این قشر ضخیم است که بیداریم، می‌بینیم، می‌شنویم، و همه گمان می‌کنند که سنگیم، نمی‌بینیم، نمی‌شنویم، خوابیم و یا، اگر خیلی هوشیارمان بپندارند، فکر می‌کنند پذیرفته‌ایم. خدایمان هم همین جاست. زیر لاک ماست. بند نافی است که ما را به دنیای بیرونی پیوند می‌دهد. اگر او نباشد چه کسی بازگویی رنجهایمان را بشنود؟باور نمی کنیم که حیات همین است. همین که برما گذشته است. بر ما که قهرمان نیستیم. لاک‌پشت هم نیستیم.

هرمز شهدادی/شب هول

 

هیچ چیزی رو به اندازه‌ی خوشبختی جدی نگیر...

رمان مرگ خوش