از دروغ بپرهیز، از همه‌ی دروغ‌ها، مخصوصا دروغ به خودت. مراقب دروغ خودت باش و هر ساعت، هر دقیقه، آن را وارسی کن. و از سرزنش بپرهیز، هم سرزنش خودت و هم سرزنش دیگران: آنچه در تو بد می‌نماید به صرف این حقیقت که آن را در خودت مشاهده کرده‌ای پالایش می‌یابد. و از ترس دوری کن، گرچه ترس صرفا پی‌آمد هر دروغی است. از کم‌دلی خودت در دستیابی به عشق نهراس، و در عین حال حتی از کارهای بد خودت هم نهراس.
وقتی ماجرایِ یک فیلم یا سریال را دنبال می کنیم؛ به تک تکِ شخصیت ها و هرکدام به گونه ای ، برایِ رفتارهایشان، حق می دهیم، چون شرایط و علت ها را تا اندازه ای دیده ایم و می دانیم . حتی بدترین آدمِ بدترین داستان ها هم، برایِ رفتارش دلیلی دارد . زندگی هم همین است، با این تفاوت که ما از شرایط و اتفاقاتِ پشتِ پرده ی رفتار و واکنشِ آدم ها خبر نداریم. از چند وجهِ یک ماجرا، یک اتفاق، یک زندگی یا رفتار، یک وجهش را هم به سختی می بینیم. ما جایِ آدم ها نیستیم، از هیچ درماندگی، مشکل یا کنشِ زندگیِ شان خبر نداریم و درست نیست صرفا به واسطه ی واکنش های مشهودی که می بینیم، حس کنیم که همه چیز را می دانیم و همه را می شناسیم. لازم نیست به کسی حق بدهیم، همین که قضاوت نکنیم، کافیست.
این آخرین زمستان قرن است ودیگر هیچ پائیزی و زمستانی با پسوند هزارو سیصد تکرار نمیشود این پایان یک داستان بلند است صد سال دیگر در آخرین زمستانِ قرنِ بعدی(1499) دیگر هیچکدام از ما نخواهیم بود همه رفته ایم آنچنان فراموش شده ایم که انگار هیچوقت نبوده ایم! باورش سخت است ولی حقیقت دارد پس تا میتوانیم خوب باشیم وبه هم خوبی کنیم
با کلامتان به زندگی تان برکت دهید خیلی از مردم متوجه نمیشوند که با کلامشان زندگیشان را نفرین میکنند. باجملاتی مانند: از کار هیچ خبری نیست ،من هرگز استراحت خوبی ندارم واز این قبیل جملات هربار که شما میگویید نمیتوانم به ان خانه زیبا با ان شغل دلخواه برسم زندگی خودتان را نفرین کرده اید . در رابطه عاشقانه دلخواهتان نیز هر کلامی که به زبان جاری میکنید برکت یا نفرین را جاری کرده اید . دست از نفرین کردن اینده تان بردارید گاهی اوقات دشمن لازم نیست ما را شکست دهد. ماخودمان ،را خودمان شکست میدهیم. از همین لحظه نیت کنید؛ چیزهای خوب را پیش بینی کنید ،شروع به برکت دادن به زندگی کنید.
غیبت میکـنی و میگی : دیدم که میگم!! رفیق من .. اگه ندیده بودی که "تهـمت" بود مثل خدا ستّار العیوب باش اگه چیزی هم میدونی نگو...
باید یاد بگیری ، هرطور که شده ، به هر قیمتی ، که از یک جا به بعد ، دل بکنی از تمامِ آن‌هایی که برای نگه داشتنشان کنارِ خودت جان کَندی!
کسی چه میدونه این کوچه آخرین کوچه این خیابون آخرین خیابون این خاطره آخرین خاطره این نفس آخرین نفس آین آغوش آخرین آغوش این خنده اخرین خنده این دیدار آخرین دیدار و این روز اخرین روز از زندگیمونه؟ پس یه جوری زندگی کن که با چشمه باز این دنیارو به خاطره هزار تا حرف و جمله ی نیمه کاره ؛ دلهایی که به حق یا ناحق رنجوندی؛ حرفهایی که مثله ترکِش به قلبه کسی فرو کردی؛ دوستت دارم هایی که تو اعماق وجودت چال کردی؛ لحظاتِ خوشی که از خودت دریغ کردی؛ ترک نکنی!
باور کنی یا نکنی مردم زمانه ای که در آن زندگی میکنیم هر روز پرونده ای نو برایت می نویسند و با زبان و بدنی که تو را زندگی نکرده اند، قضاوتت می کنند! و اگر تو خود را مشغول آنان کنی، فقط زندگی ات را تباه میکنی...
روزى مردی نزد عارف اعظم آمد و گفت من چند ماهى است در محله اى خانه گرفته ام روبروى خانه ى من يک دختر و مادرش زندگى مى‌کنند هرروز و گاه نيز شب مردان متفاوتى آنجا رفت و آمد دارند مرا تحمل اين اوضاع ديگر نيست عارف گفت شايد اقوام باشند گفت نه من هرروز از پنجره نگاه مي‌کنم گاه بيش از ده نفر متفاوت مي‌ايند بعد از ساعتى مي‌روند. عارف گفت کيسه‌اى بردار براى هر نفر يک سنگ در کيسه‌اند از چند ماه ديگر با کيسه نزد من آيى تا ميزان گناه ايشان بسنجم. مرد با خوشحالى رفت و چنين کرد. بعد از چندماه نزد عارف آمد و گفت من نمى‌توانم کيسه را حمل کنم از بس سنگين است شما براى شمارش بيايىد عارف فرمود يک کيسه سنگ را تا کوچه ى من نتوانى چگونه مي‌خواى با بار سنگين گناه نزد خداوند بروى؟ حال برو به تعداد سنگ‌ها حلاليت بطلب و استغفار کن، چون آن دو زن همسر و دختر عارفى بزرگ هستند که بعد از مرگ وصيت کرد شاگردان و دوستارانش در کتابخانه‌ى او به مطالعه بپردازند. اى مرد آنچه ديدى واقعيت داشت اما حقيقت نداشت، همانند توکه در واقعيت مومنی اما در حقيقت شيطان. بیایید ديگران را قضاوت نکنیم...
فرق من و زندانبانم را میدانی؟ زمانی که پنجره ی کوچک سلولم را باز میکند او تاریکی و غم را میبیند و من روشنایی و امید را... دید شما بسیار مهم است! زیبا بنگرید... نلسون‌ماندلا
