وسایل هوایی | هواپیماهای خورشیدی

سولار ايمپالس Solar Impulse هواپيماي دوربردي است كه با انرژي خورشيد كار مي كند و پروژه اي اروپايي محسوب مي شود. این هواپیما آزمایش موفقیت آمیزی را در کشور سوییس پشت سر گذاشته است.

سولار ایمپالس، هواپیمایی که تنها با انرژی خورشیدی و بدون استفاده از حتی یک قطره سوخت پرواز می کند​

برتراند پيكارد كه هدايت پروژه را به عهده داشت و در سال 1999 كمك خلبان اولين پرواز بدون توقف يك بالن به دور جهان بود مي گويد:«تا به حال هيچ هواپيمايي از اين نوع، به اين بزرگي، اين قدر سبك و با استفاده از چنين انرژي كمي در جهان به پرواز درنيامده است.»
در طول پرواز 90 دقيقه اي آزمايشي سولار ايمپولس، اين هواپيما با كج كردن آرام بال هاي سفيد و سياهش كه به پهناي جمبوجت 747 است، گردش ها و چرخش هايي را انجام داد. اين هواپيما تقريباً يك مايل برفراز ييلاقات سوييس بالا رفت. هوا در زمان پرواز آفتابي بود و باد كمي مي وزيد. هدف بعدي اين است كه اين هواپيما بتواند هم در روز و هم در شب بدون سوخت كار كند.
به كارگيري اين هواپيماهاي سبك وابسته به انرژي خورشيدي فايده هاي زيادي دارد. اما بزرگ ترين فايده اش در حفظ محيط زيست است.
تاكنون پرواز به دور دنيا با اين هواپيما غيرممكن به نظر مي رسيد. اما پرواز آزمايشي آن را باوركردني كرده است. برخي اين پرواز را يادآور روزهاي اوليه پرواز هواپيماهاي سرنشين دار و پروازهاي آزمايشي برادران رايت مي دانند. اين دو برادر هم در سال 1903 از سرعت ها و مسافت هاي كم شروع كردند.
ويلبر و اليور رايت بعد از سال 1905 از جست وخيزهاي كوچك به پروازهاي طولاني تر و سرعت متوسط بالاي 30 مايل در ساعت (48 كيلومتر در ساعت) رسيدند كه كمي آهسته تر از سولار ايمپالس است.
اين در حالي است كه برخي از شركت هاي هواپيمايي هم مي گويند كه مسئله در زمينه هواپيماهايي كه با انرژي خورشيدي كار مي كنند اين است كه هنوز مي خواهند در آسمان باقي بمانند. در حالي كه لازم است سريع هم حركت كنند.
به طوركلي كارشناسان هوانوردي آينده روشني را براي پرواز هواپيماها با انرژي هاي تجديدپذير پيش بيني مي كنند. حتي برخي از آنها عقيده دارند كه سوخت هايي كه از گياهاني مثل جلبك و يا ساير منابع به دست مي آيد ممكن است نسبت به انرژي خورشيدي موفق تر عمل كنند.
لازم به ذكر است كه به پرواز درآوردن هواپيمايي كه با انرژي خورشيدي كار مي كند موضوع جديدي نيست. در سال 1980 يك هواپيماي خورشيدي فوق سبك با يك خلبان پرواز نمايشي كوتاهي، در يك منطقه مسطح انجام داد. در سال 1981 نيز يك خلبان پرواز پنج ساعته اي را از فرانسه به انگليس انجام داد. اما در ميان اينها پروژه پيكارد بسيار بلند پروازانه و اميدوار كننده محسوب مي شود.
هانس وبر رييس شركت بين المللي حمل و نقل هوايي كه مقرش در سن ديگو است مي گويد:«انرژي خورشيدي چگالي انرژي كافي اي ندارد تا به طور عادي و منظم و در زمان معقول انرژي هواپيماها را تأمين كند. با هواپيماهاي خورشيدي موضوع تنها اين است كه تنها در آسمان بمانيم نه اين كه سريع به همه جا برويم.»
پيكارد به همراه يك كمك خلبان قرار است با استفاده از تقريباً 12000 سلول خورشيدي، باتري هاي ليتيوم قابل شارژ و چهار موتور الكتريكي، اين هواپيما را به دور جهان بگردانند. آنها به طور منظم توقف هايي خواهند داشت تا بعد از دوره هاي طولاني پرواز جلوي انقباض ماهيچه هايشان را بگيرند و هواپيمايشان را به مشتاقان نشان دهند.
ناوبري اين هواپيما زمان خواهد گرفت. با موتورهايي كه تنها 40 اسب بخار انرژي توليد مي كنند، هواپيما مثل موتور گازي و با سرعت متوسط 70 كيلومتر در ساعت در آسمان حركت مي كند. سفر به پنج مرحله تقسيم مي شود و هواپيما در هر مرحله براي بيش از پنج روز در هوا خواهد بود.
صداي بلند چهار پروانه هواپيماي سوييسي هم اين نگراني را در طراحان به وجود آورده كه اين صدا باعث حواس پرتي خلبانان شود.
پرسش هايي كه وجود دارد هم اين است كه آيا هواپيما انرژي كافي خواهد داشت كه پرواز كند و پرسش دوم اين است كه آيا توانايي به زمين نشاندن اين هواپيما را دارند و هواپيما قابل كنترل است يا نه.
موقعي كه هواپيما بخواهد به دور جهان سفر كند، شرايط سنجیده می شود تا اطمینان حاصل شود كه در بهترين آب و هوا پرواز مي كند. كاركنان زميني هم در هر توقف آماده خدمات رساني هستند.