رقص واژه ها

کاظم بهمني یه بیت شعر داره که معشوقش رو به روح خودش تشبیه میکنه و وقتي ميخواد بهش بگه #نرو.... میگه:
«روح برخاسته از من ،ته این کوچه بایست،
بیش از این دور شوي از بدنم ، ميميرم... »

 

زاد و ولد میکند در من درد دوری ات...

شانزدهم اذر ماه هزار و چهارصد...یاس

 

کاشتی دل را بیا فصل درو آمده است...

بیست و چهارم اذر ماه هزارو چهارصد..یاس

 

​

گفتم بغیر عشق چه باشد گناه من
گفتند زندگانی عاشق گناه اوست ​

 

گاهی میان خلوت جمع
یا در انزوای خویش
موسیقی نگاه تو را
گوش می‌کنم ..
وز شوق این محال
که دستم به دست توست
من جای راه رفتن
پرواز می‌کنم

 

چون سیبِ رسيده‌ای
رها شده در رویا
با رود می‌روم، کاش شاخه‌ای
که از آب می‌گیرم دست تو باشد..

 

- تو چنان دوری از من که گاهی از خاطرم می‌رود از که می‌نویسم.

 

شاید که باد عطرِ تن او را از لایِ در،
به بسترِ من ریزد ..

 

من به تنهایی خود خو کردم..
کاش اما برود گم بشود تنهایی..

یاس..

 

تو دیوانِه نیستی، تو آن زخمِ بی‌تقصیری که مراعات استخوانم را نمی‌کنی .