خیال تو دل ما را شکوفه باران کرد نمیرد آن که به هر لحظه یاد یاران کرد نسیم زلف تو در باغ خاطرم پیچید دل خزان زده ام را پر از بهاران کرد.
دوباره معجزه آب و آفتاب و زمین شکوه جادوی رنگین کمان فروردین شکوفه و چمن و نور و رنگ و عطر و سرود سپاس و بوسه و لبخند و شادباش و درود
به پاس این همه شب زنده داری ها نمی خواهى شبى را شمع بزم خالیم گردى؟ به پاس این همه مهر و محبت ها نمی خواهى وفا را همدم و همراه خود سازى ؟ نماز صبح را بعداز افول ماه می خوانم پس از آن منتظر بر راه می مانم كه در آن كوره راه عشق شاید سایه ات را روى دیوارى ببینم من و بعد از آن گل بوسه ز لبهایت بچینم من گل بوسه چه خوشبو و چه خوشرنگ است از آن لبها كه گفتارش خوش آهنگ است
دوستی با هر که کردم خصم مادر زاد شد اشیان هر جا نهادم لانه صیاد شد ان رفیقی را که با خون جگر پرواندمش وقت کشتن بر سر دار امد و جلاد شد
یا ما سر خصم را بکوبیم به سنگ یا او سر ما به دار سازد آونگ القصه درین زمانهٔ پر نیرنگ یک کشته بنام به که صد زنده به ننگ فرخی_سیستانی
زمانه مایه بیداد بود و طره او بدان رسید که بیداد بر زمانه کند به شیوه گوشه چشمش چو ناوک اندازد ز گوشه جگر اوحدی نشانه کند ⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔⇔
از نوش جهان نصیب من نیش آمد تیر اجلم بر جگر ریش آمد کوته سفری گزیده بودم، لیکن ز آنجا سفری دراز در پیش آمد اوحدی
