شاعرانه ها ::: مشاعره واژه ای :::

یک شب مهتابیست و قصه ی دلتنگی ام
قصه ی دلتنگی من شرح این بی برگی ام

در دو چشم کوچک من راز غم هست آشکار
راز دردی بس بزرگ و شبنمی نا پایدار

 

ما در پیاله عکس رخ یار دیده ایم
ای بیخبر ز لذت شرب مدام ما

 

ای مرغ سحر عشق ز پروانه بیاموز
کان سوخته را جان شد و آواز نیامد

 

قیامت هاست در زلف تو پنهان
قیامت را به پنهان تازه کردی

 

اگر یکبار زلف یار از رخسار برخیزد
هزاران آه مشتاقان ز هر سو زار برخیزد
وگر غمزه‌اش کمین سازد دل از جان دست بفشاند
وگر زلفش برآشوبد ز جان زنهار برخیزد

 

شیوه‌ی خوش‌منظران چهره نشان دادن است
پیشه‌ی اهل نظر دیدن و جان دادن است

 

خوش خط و خالان چه شوخ اند و خمار و خنده رو
ما خطا كاريم پس بر ما بود اخطار،خوش