شاعرانه ها ::: مشاعره واژه ای :::

در آستان جانان از آسمان میندیش

کز اوج سربلندی افتی به خاک پستی

 

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست
که هر چه بر سر ما میرود ارادت اوست

 

من که هرگز به تو نارو نزدم حضرت عشق
پس چرا زندگی ساده ی ما ریخت به هم؟!

 

‌خواستم تا پیش جانان پیشکش جان آورم
پیش دستی کرد عشق و جانم اَندر بَر بسوخت...

 

جان به لب آمد و لب بر لب جانان نرسيد
دل به جان آمد و او بر سر نازست هنوز

 

لب بر لبم بنه که نواهاست در دلم
دستی به سینه ی من شوریده سر گذار
بنگر چه آتشی ز تو برپاست در دلم
زین موج اشک تفته و توفان آه سرد

 

آتش دل شعله زد جان عزم رفتن میکند
شمع در هنگام رفتن خانه روشن میکند...

 

شبی یاد دارم که چشمم نخفت
شنیدم که پروانه با شمع گفت

که من عاشقم گر بسوزم رواست
تو را گریه و سوز باری چراست

 

رونق گریه ام از خنده ی بی دردان است
ورنه زخمی که زدی این همه خوناب نداشت