<> * <> * <> خانه مهدویّت تاپ فروم <> * <> * <>

جوانی ام به سر آمد ، در فراق گذشت.........
عمرم در انتظار به سر رسید ........
کاسه ی صبرم از داغ هجر لبریز گشت ، دلم از غصه آب شد....
به هر کجا که نظر کردم ، بودی و نبودی ، نشان از تو دیدم و نشانه ات گرفتم. نشان ز تو نیافتم و بهانه ات گرفتم........
از هز کجا که گذشتم ، عطرت بر مشام جان می رسید ، اما دلم بی تاب و جگرم سوخته................
کامم عطشان است و زبانم الکن، دستم بی جان است و قدمهایم لرزان ؛ چرا که بی سر و سامانم.......
شب هجرانت مگر سحری ندارد ؟ ساحل دریای غم دوری ات کجاست؟
آخر تا به کی امروز و فردا می کنی؟
تشنه ی یک لحظه دیدار توام ، بیمار توام ،گرفتار،آری گرفتار توام ، با وجود این همه رسوائیم.........
آسمان دیده ها بارانی است،بحر دل طوفانی است.
خار بر چشمان دل سیلی زند ، همه ام ملامت می کنند ، و من سلامت...
جانم به لب آمد اگرچه نمی بینمت ،اما دلم خوش است که به من نظر داری.......
آری ای دلبر بی نشان! هر شب چهارشنبه مرغ دلم راهی مسجد سهله می شود ، راهی جمکران تو ، چه زیان تو را که من هم برسم به آرزویی؟
یک عمر میهمان به سر خان توام، میزبانی و نمی بینمت ، ای صاحب خانه ....
صحن دلم بوی نو دارد بیا!
بیا که تیغ در چشمم نشسته ، بغض سد نفسم گشته ، روحم سرد شده ؛یعقوب دلم بیمار تو ای یوسف زهراست...
بیا که لحظه ای این دل قرار ندارد ،چرا که یار ندارد.....
بیا که حسرت بوسیدن خاک قدومت مرا می کشد ، این بی قرار را به هر طرف می کشد.....
هر شب گیسویم را پریشان تو می سازم ، به سوی کعبه ی دل رو می کنم ، دلم را بر سر راهت می گذارم ، آری به تو می سپارمش.....
برایت سفره ی دل را می گشایم ؛ دل است و شوق دیدنت، لب است و حسرت بوسیدن خاک پایت، چشم است و آرزوی دیدن خال سیاهت ، گوش است و امید بشنیدن صدای دلنشینت ، دست من است و دامان پر فیضت......
آری ! می خواهم ببینمت!..

 

می خواهم ببینمت...
به کوله بار هستی خود نظر کردیم، برای تقدیم به محضر خورشید چیزی نبود،جستجو نمودیم
دریغا! از خود هیچ نداریم نثارش کنیم . بار دگر گشتیم ،اما نیافتیم حتی بضاعه مزجاتی را ،خجل شدبم.
سر به زیر انداختیم و با خودمان گفتیم :تو که هیچ در بساط نداری ، حتی کلاف نخی ،ادعایت چیست؟
آخر با چه رویی در صف گدایان یوسف زهرا آمده ای؟
ندایی رسید :اگر تمام دار و ندارتان را رو کنید ،چیزی نمی یابید . تحفه ای که ارزش محضر مقدسش را داشته باشد،
نه در بساط شما ، بلکه در گنجینه ی هستی هیچ انسانی ون شما یافت نمی شود........
آری ، باید به سراغ کلام الهی و پیام نورانی ائمه ی هدی می رفتیم . تنها هدیه ای که در خود محضر خورشید باشد ، در آیه های کتاب خدا
بود و روایه ها کلام معصومین.
اما نزدیک شدن به حقیقت این منابع نور، صفای روح می خواست و طهارت باطن ، و ما نداشتیم؛
از روی ناچاری به دریافت ناقصمان بسنده نمودیم، تحفه ای گلچین کرده و نثار یار نمودیم.
خدا کند بپذیرد!
آن هم عنایت وجود مبارک حضرتش بود، قطره ای از دریای زندگانی سراسر فیض و رحمتش.........
اما نمی دانیم که چقدر توانسته ایم خشنودش نمائیم؟
به گوش دل شنیدم که فرمود:مگر تاکنون به خود وامانده اید ،مگر تا به حال رهایتان کرده ام؟
گفتیم: دیدار ،فرمود :در پرده ی حجابید.....
هر چه باید می فهمیدم