✿˙·٠•●♥ آخـــ ـــریـــ ـــن دیـــ ـــدار ♥●•٠·˙✿

حیف با اینکه دوستت دارم
سهم دستانم از تو پرهیز است

قسمتم نیستی و این یعنی :
زندگی واقعا غم انگیز است

 

این كه می‌گویم می روی؛
یعنی:
می‌شود نروی؟
یعنی:
حالا كه می روی زود برمیگردی؟

 

و مرگ چقدر حقیر است
در چشم کسانی که روزی جائی
با تمام عشقی که داشته اند
تنها گذاشته شده اند

 

شده نزدیک که هجران تو ما را بکشد،
اشتیاق تو مَرا سوخت،
کجایی؟! بازآ...
وحشی بافقی..

 

در الوداع هر دیدار
پی واژه‌ای می‌گردم
به جای خداحافظ،
تا با آن بباورانم به خود
که دوباره دیدنت محال نیست
حرفی شبیه می‌بینمت
تا بعد
به امید دیدار…

 

تنها بدیش این بود که خیلی خوب بود..
بعضی از آدم ها انقدر خوب هستن که نباید بهشون نزدیک شد.
باید اون ها رو از دور دید، از دور سلام کرد، از دور لبخند زد، از دور دوست داشت...
شاید این هم یک جور داشتن باشه،
آخه زندگی متخصص اینه که آدم های خوب رو ازت بگیره

 

صدایش حَجم نداشت .
نمی‌شنیدم، بلکه می‌فهمیدم ،
مثل وقتی که با خودمان
چیزی می‌گوییم .

 

من چيزهاى ساده را دوست دارم ،
كتاب را ،
تنهايى را
يا بودن با كسى كه مرا میفهمد

 

میان حرفهایت مینوشتی
زندگی زیباست
و من هم زندگی را در تو میدبدم
برو استاد خوبی ها به من درس وفا دادی
و من هم خوب فهمیدم
وفا یعنی
خدا حافظ

 

به نام خدا
چو دریایی پر از طوفان ، دلم در جنب و جوشست و
نفسهایم چنان تند است که آرامی ندارد سینه سردم
به یاد نرگس مستش در این سرما ، نفس هایم مجسم می کند او را
خیالم در پی ترسیم چشمانش ، چنان بهزاد محو رنگهای بوم نقاشیست
چه افسونی نهفته در صدایش ، چه آهنگی نوازد فرم لبهایش
که گوشم غیر از آهنگ خوش آوای گفتارش نمی فهمد
تنم می لرزد از شوق و نشاط لحظهء دیدار
دلم ، دستم ندارد یارای جنبیدن
که بس سنگین شده جریان خون ، میان جوی رگهایم
هزاران زخم این دل ، ز ناوک های مژگانش به تن دارد
که آرش خانه کرده در میان چشم بیمارش
و هردم می کشد کمان تند ابرویش به سوی قلب بی تابم
چه بی تاب است این چشم ، برای لحظه دیدار
که بی پاسخ گذارد ، نگاه مات مردم را
چه در سر دارد این دل برای لحظهء دیدار
چه بی پروا شده چشمم که دنبال نگاه اوست
نمی بیند مگر خون را میان اشکبارانش
چه نزدیک است لحظه دیدار
چه شوقی دارد این پاها برای رسیدن تا وعده گاه یار
چه آشوبیست در دل ، چه غوغاییست در سر
که با کوچکترین تک تک ساعت هراس و شور و غوغایش فزون گردد
چه می گوید دلم با خود
چه خواهد گفت در لحظهء دیدار
که خود داند ، زبان الکن شود
و بس سنگین شود لبها به حکم لحظهء دیدار
چنان سنگین که حتی ، ندارد یارای خندیدن
ندارد تاب گفتن را
تو انگاری که زندانیست زبانم ، میان دیوار دندانها
از آن بدتر گلویم چون بیابان خشک و بی آبست
و می سوزد ز گرمای نگاه مهرآسایش
ز دل دیگر نگو، که چون سیری میان سرکه می جوشد
خدایا ، پروردگارا ، چه حال است این؟
چه حال است این که همچون تکه چوبی خشک و بی جانم
نفسهایم همه تکرار اسم اوست
ولی افسوس ندارد زبانم یارای گفتن را
چه خمری دارد آن چشمش خدایا
که ساغرگونه می بیند همه جانم نگاهش را
و گیسویش چنان زنجیر پیچیده به گرد دست و پاهایم
ندارم قدرتی حتی که یک لحظه بیاندیشم به غیر او
نه دارم پای رفتن را ، نه دارم تاب ماندن را
چه خاکی برسر افشانم ، چه گویم لعنت دل را
چه سازم حریق شعله ور در سینه ام را
مگر چشمم رسد فریاد
مگر چشمم بگوید با نگاه او ، که من قد جهانی دوستش دارم

​

غیاث الدین مشائی