دوست داشتن عضوی از بدن است. درست است که همه فورا به فکر قلب می‌افتند ولی من می‌گویم که دوست داشتن دندان آدم است، دندان جلویی که هنگام لبخند برق می‌زند. حالا تصور کنید روزی را که دوست داشتن آدم درد می‌کند. آرام و قرار را از آدم می‌گیرد. غذا ازگلویت پایین نمی‌رود، شب‌ها را تا صبح به گریه می‌نشینی. آن قدر مقاومت می‌کنی تا یک روز می‌بینی راهی نداری جز اینکه دندان دوست داشتن ات را بکشی و بیاندازی دور! حالا دندان دوست داشتن را که کشیده باشی، حالت خوب است، راحت می‌خوابی، راحت غذا می‌خوری و شب‌ها دیگر گریه‌ات نمی‌گیرد ولی همیشه جای خالی‌اش هست، حتی وقتی از ته دل می‌خندی...
ای عشق ٬ پناهگاه پنداشتمت٬ ای چاه نهفته! راه پنداشتمت٬ ای چشم سیاه٬ آه ای چشم سیاه٬ آتش بودی٬ نگاه پنداشتمت
لحظه ی بغض نشد حفظ کنم چشمم را در دل ابر نگهداریِ باران سخت است زیر باران که به من زل بزنی خواهی دید فنِ تشخیص نم از چهره ی گریان سخت است...
مرگ ، مردن نیست و مرگ تنها نفس کشیدن نیست من مردگان بیشماری را دیده ام که راه میرفتند حرف میزدند ، سیگار میکشیدند...
