دلـنـوشـتـه های بــآرانـی

یک ساعت که آفتاب بتابد
خاطــره آن همه شبهای بــــارانی از یاد میرود
این است حکایت آدم هــا
فراموشـــــی

 

بـآرآن مـیـبـآرد امـشـب دلــم غــم دارد امـشـــب. . .

آرآم جــان خـسـتـه ره مــی ســپـآرد امـشــب

 

باران که بند بیاید
تازه خاطره شروع می کند به چکه کردن
نمک روی زخم ست بارانی که بی تو ببارد

 

“باران”
نمکى ست که روى
جاى خالى ات میریزد…
عجیب میسوزاند

 

باران بهانه بود
تا تو زیر چتر من
تا انتهای کوچه بیایی و
دوستی مثل گلی شکوفه کند

 

واژه هـــایم رنـــگ بــاران دارد
وقتـــی از تـــو مــی نویســم،قلبــــم خیـــس دلتنـــگی اســــت…
وچشمــــانم طـــوفــــانی؛
چـــه زود بــا هــم بــودنمـــان خـــاطــره شد
وکـــاش خـــاطـــره هــامـــان بــی رنــگ نشــونـــد

 

باران همه ي وقت حادثه اي شاعرانه نیست
از انهایی که سقفشان شده هست آسمان، بپرس

 

باز باران میزند بر سنگفرش این خیابان
باز تنهایی و یادت باز این حال پریشان
دلم میخواد وقتی بارونه وقتی که قلبم از غصه داغونه
کنارم باشی تا بهت بگم چه حالی داره قلب دیوونه
وای از روزی که قلب من از تو دور بشه
وای از روزی که قلب تو مغرور بشه
آه باران آه باران سینه ام غم دارد امشب
چهره ی معشوق را کم دارد امشب
خانه ام تاریک و سرد سینه ام دریای
درد امشب از بهر خدا بر من مبار

_ راغب

 

حالِ خرابِ حضرتِ
پاییز مالِ من
شأنِ نزولِ سوره
باران به نامِ تو
تنها نه من به مهرِتو
آذر به جان شدم
دلتنگیِ دقایقِ
آبان به نامِ تو..