در بسیاری از جنبه ها، مقایسه کودک با بزرگسال، نظیر مقایسه هنرمند و دانشمند است. کودک نظیر یک هنرمند، جهان را از طریق شیوه ای قیافه شناسانه، درون حسی و به نحوی فعال و سرزنده، به شکل تصویری درک می کند. این موضوع به ویژه بین دو تا هفت سالگی، یعنی هنگامی که کودکان به نقاشی، فعالیت و آواز خواندن عشق می ورزند و در فعالیت های خود سرشار از زندگی، نیرو و تخیل هستند؛ صحیح است. کودکان در حدود چهار سالگی شکل هایی می کشند که ضمن آنکه فاقد بسیاری از جزئیات انسانی است اما با چند خط ساده، ماهیت وجود انسان به تصویر کشیده می شود(مثلا خورشید خندان). طی دو یا سه سال بعد، نقاشی های آنان بسیار با طراوت، زنده و به نحو زیبایی متعادل می شود. نقاشی های آنها شادابی، بازیگوشی و احساس قدرتمندی از زندگی را به نمایش می گذارند. در واقع بسیاری از هنرمندان بزرگ گفته اند که همواره سعی داشته اند تا کیفیت هنری کودکان را در وجود خود زنده کنند. سپس در حدود هشت سالگی، نقاشی های کودکان تغییر عمده ای می یابد. نقاشی ها دقیق تر و هندسی تر می شوند. تفکر هندسی_فنی بر آنها غالب می شود و سرزندگی و طراوت کودکانه از آنها رخت برمی بندد
