بهترین جمله یا پاراگراف از كتابی كه خوندید رو اینجا بنویسید..

احساس میکنم از کتابها میترسم...هروقت خود را در میان کتابها میبینم با صراحت بی رحمانه ای احساس نادانی میکنم...جهل ...هیهات...با این جهل ثقیل و انبوه چگونه میتوان زندگی کرد...و آن را شناخت و توجیه کرد؟چگونه میتوان در سرنوشت آن دخالت داشت؟

نون نوشتن...محمود دولت آبادی

 

بهار، همه چیزش با تابستان، با زمستان و با پاییز فرق دارد.


حق است که بهار را یک آغاز پر شکوه بدانیم؛ نه تنها به دلیل رویشی خیره کننده: امروز، بوته ی سبز روشن؛ فردا غرقِ صورتیِ گلِ محمدی؛ امروز، یاسِ بسته ی خاموش؛ فردا سیلابِ نوازنده ی عطر ...


نه فقط به دلیل این رویش خیره کننده، بل به علت حسی از خواستن، طلبیدن، عاشق شدن، بالا پریدن، فریاد کشیدن، خندیدن، شکوفه کردن، باز شدنِ روح ...


✍ #نادر_ابراهیمی
یک عاشقانه آرام

 

مادرم آن روزها همه چیز برایش حیف بود، جز خودش!
یک صندوق چوبی بزرگ داشت پر از چیزهای حیف!
در خانه ما به چیزهایی حیف گفته می‌شد که نباید آنها را مصرف می‌کردیم..!!
نباید به آنها دست می‌زدیم،
فقط هر چند وقت یک بار می‌توانستیم آنها را خیلی تند ببینیم و از شوق داشتن آنها حَظ کنیم و از حسرت نداشتن آنها غصه بخوریم!
حیف مادرم که دیگر نمی‌تواند درِ صندوقِ حیف را باز کند و چیزهای حیف را در بیاورد و با دست‌های ظریف و سفیدش، آنها را جلوی چشمان پر احساسش بگیرد و از تماشای آنها لذت ببرد!
مادرم هیچ وقت خود را جزو چیزهای حیف به حساب نیاورد...
دستهایش، چشم‌هایش، موهایش، قلبش، حافظه‌اش، همه چیزش را به کار انداخت و حسابی آنها را کهنه کرد.
حالا داشته‌هایش آنقدر کهنه شده که وصله بردار هم نیست...
حیفِ مادرم که قدر حیف‌ترین چیزها را ندانست!
قدر خودش را ندانست و جانش را برای چیزهایی که اصلا حیف نبودند تلف کرد...


از بالای پله چهلم/محمود کیانوش

 

نابینائی در شب تاریک چراغی در دست و سبوئی بر دوش در راهی می رفت.

فضولی به وی رسید و گفت: ای نادان! روز و شب پیش تو یکسانست و روشنی و تاریکی در چشم تو برابر، این چراغ را فایده چیست؟

نابینا بخندید و گفت: این چراغ نه از بهر خود است، از برای چون تو کوردلان بی خرد است، تا به من پهلو نزنند و سبوی مرا نشکنند.

قطعه

حال نادان را به از دانا نمی داند کسی
گرچه دردانش فزون از بوعلی سینا بوَد
طعن نابینا مزن ای دم ز بینائی زده
زانکه نابینا به کار خویشتن بینا بود

# بهارستان جامی

 

زندگی به راستی تاریکی است، مگر آن که شوقی باشد
و شوق همیشه کور است، مگر آن که دانشی باشد
و دانش همیشه بیهوده است ، مگر آن که کار ی باشد
و کار همیشه تهی است ، مگر آنکه مهری باشد

و هرگاه با مهر کار کنید،خود را به خویشتن خویش می بندید و به یکدیگر و به خداوند خود .

و اما کار کردن با مهر یعنی چه؟؟؟؟؟؟؟
یعنی بافتن پارچه ای که تار و پودش را از دل خود بیرون کشیده باشی ،
چنان که گویی دلدارت ان پارچه را خواهد پوشید .........
.
.
.
یعنی دمیدن دمی از روح خویش در هر آنچه میسازی ،

و دانستن این که همه مردگانِ آمرزیده گرداگردت ایستاده اند و تو را می نگرند.

- پیامبر و دیوانه - جبران خلیل جبران